zaterdag 25 maart 2017

Kinderkaartje


Mijn vader werd geboren in een dorp vlakbij Rotterdam, maar in 1962 kreeg hij  een baan in een dorp dicht bij Amsterdam. In dat dorp was bijna iedereen voor Ajax. Mijn vader was niet zo’n voetbalfan, maar mijn ome Nico die kon er wat van. Hij had een seizoenkaart van Feyenoord!

Op verjaardagen en familiefeestjes was het altijd een drukte van belang; behalve Jan en Nico waren er nog 12 kinderen! Ik probeerde altijd bij mijn ome Nico in de buurt te zitten want daar gingen de gesprekken over voetbal en niet over politiek. Op één van die bijeenkomsten vroeg mijn ome Nico of ik een keer mee wilde naar het Stadion. Ik was 10 jaar en als een kind zo blij.

Op 31 maart 1975 was het zover. Het was Tweede Paasdag en ik mocht mee naar een thuiswedstrijd van Feyenoord in de Kuip. In die tijd werd er in het paasweekeinde een dubbel programma gespeeld. Feyenoord mocht uit en thuis tegen FC Amsterdam en had op zaterdag al met 0-3 gewonnen in de hoofdstad. 

Na een onrustige nacht werd ik al vroeg naar het huis van mijn ome Nico gebracht, een uurtje rijden. Daarvandaan gingen we naar Rotterdam. Het bleek dat Ome Nico een flinke vriendengroep had met wie ze alle thuiswedstrijden in de Kuip bezochten; we waren met een heel gezelschap. In mijn herinnering was mijn neefje Frank Overgaag er ook bij.

Eenmaal aangekomen bij dat grote stadion keek ik mijn ogen uit. Ik had de indruk dat Ome Nico iedereen kende en we passeerden wat hekken en suppoosten. Opeens waren we op de eretribune. “Ga hier maar zitten” en Ome Nico wees een rij met stoelen aan. Zijn vrienden hadden inmiddels ook een plekje gevonden een paar rijen daar voor. “Ik moet nog even een kaartje voor je halen” en weg was hij weer.

Daar zat ik dan in dat mooie stadion. Het was mooi weer, het zat goed vol en er liepen ook al wat spelers op het veld. Toen ome Nico eindelijk terug kwam stond de wedstrijd op het punt van  beginnen. “Hier, pak aan!” en hij gaf mij het kaartje.
 

Die dag zag ik mijn eerste wedstrijd van Feyenoord. Dat ze met 1-2 verloren was jammer, maar de ervaring was onvergetelijk en het kaartje heb ik tot op de dag van vandaag bewaard. Ik zat op de Eretribune, maar met een kinderkaartje voor vak X achter het doel.

Dit verhaal schreef ik voor de winactie 80 jaar de Kuip. Het kaartje vond ik in een oud plakboek.

vrijdag 24 maart 2017

Ubu-momentjes

Vandaag verschijnt een boek over Ubu Lemereis. Ubu overleed in 2010 en zou vandaag 55 jaar geworden zijn. De uitgave is de verboeking van de site www.ubulemereis.nl. Voor de gelegenheid schreef ik onderstaande tekst. (Deze staat dus niet in het boek en ook niet op de site, maar gelukkig wel hier.)


Het gaat te ver om te zeggen dat Ubu en ik goede vrienden waren, want dat waren we niet, maar ik vond het altijd fijn om hem te zien en we deelden een passie voor voetbal, voetbaluitslagen, nutteloze statistieken en allerhande lijstjes.

De tijd dat ik veel voetbal keek heb ik achter me gelaten. Ik bezoek af en toe nog een wedstrijd van FC Den Bosch en nu Feyenoord al zo lang op kop staat kijk ik ook al weer enige tijd naar Studio Sport op zondagavond. De doordeweekse Europese wedstrijden gaan grotendeels aan mij voorbij. Ik volg de uitslagen via Teletekst en via de geluiden uit de woonkamer als één van de jongens daar zit te kijken.

Toch heb ik bijna 7 jaar na Ubu’s dood nog regelmatig een Ubu-momentje en zo’n Ubu-momentje heeft altijd met voetbal te maken.

Een Ubu-momentje is dat je even aan hem denkt en er vervolgens achteraan denkt. “Wat zou Ubu hier van vinden?”

De afgelopen weken had ik drie dergelijke momentjes.

De eerste keer was op 14 februari. Barcelona verloor genadeloos van Paris Saint Germain. Er werd gesproken van een wisseling  van de wacht en ik dacht dat Ubu dit wel leuk gevonden zou hebben. Hij had het nooit zo op glitter, glamour en gearriveerde vedettes.

De tweede keer was op 8 maart. Barcelona ontsnapte op miraculeuze wijze in de terugwedstrijd tegen PSG en plaatste zich toch voor de volgende ronde. Al snel werd er ook gesproken over een aantal dubieuze beslissingen en een schwalbe en leek het er op dat er een luchtje zat aan de wonderlijke 6-1. Ik dacht dat Ubu er het zijne van zou hebben gevonden.

De derde keer was op 12 maart. Ik vernam via Teletekst dat Barcelona met 2-1 had verloren van Deportiva La Coruna.

Ik herinnerde me opeens een gesprek dat ik had met Ubu in 1994. De titelstrijd in Spanje ging dat jaar tussen Barcelona en Deportivo la Coruna en Ubu koos met heel zijn hart voor de underdog Deportivo.  In de laatste competitiewedstrijd was het erop of eronder.  Barcelona speelde tegelijkertijd tegen Sevilla en stond in de rust op achterstand.  In de tweede helft trok Barcelona de wedstrijd toch naar zich toe terwijl het bij Deportivo tegen Valencia lang 0-0 bleef. Bij die stand zou Barcelona kampioen zijn. In de 88ste minuut kreeg Deportivo een penalty en verdediger Djukic schoot deze in de handen van de keeper. Na anderhalve minuut blessuretijd was de wedstrijd gedaan en was FC Barcelona kampioen op doelsaldo.

Natuurlijk dacht ik wat Ubu, anno 2017, van de overwinning van Deportivo gevonden zou hebben. Ik denk dat hij zachtjes zou grinniken en zou denken net goed.


Naschrift:
1. Op Wikipedia lees ik het volgende over de slotwedstrijd van het seizoen 1993/1994: Het feit dat Valencia erg fanatiek het gelijkspel verdedigde, en diverse spelers (waaronder keeper González) uitbundig de gestopte penalty vierden, leidde tot volop speculatie over premies van FC Barcelona. Dit werd uiteindelijk in 2008 door verdediger Giner toegegeven.

2. Over het verschijnen van het boek verscheen een artikel in De Gelderlander:





donderdag 9 maart 2017

Sorry

“Sorry seems to  be the hardest word.” Elton John zong het al in 1976. 




Ik ben het niet met hem eens. Er is niks mis met sorry zeggen, sterker nog, het getuigt van moed, leiderschap en empathie om dat gewoon wel te doen. 

De Q-koortsuitbraak in Nederland dateert alweer van 2007 en is voor zover bekend de grootste ter wereld. Onze provincie Brabant werd samen met de provincie Gelderland het zwaarst getroffen. Vanuit Brabant klinkt al lang het verwijt dat het belang van de agrarische sector bij de Q-koortsuitbraak zwaarder is gewogen dan dat van de patiënten. 

Vorig jaar diende Antoinette Knoet van PvdA Brabant een motie in waarin ze opriep tot een groot bevolkingsonderzoek. Zeven andere partijen in de Provinciale Staten schaarden zich achter de motie die unaniem werd aangenomen.  De motie vraagt ook naar een onafhankelijk onderzoek naar de manier waarop Den Haag is omgegaan met slachtoffers van Q-koorts. 

Premier Rutte (VVD) kon vorige week geen sorry over zijn lippen krijgen; “Het is echt geklets dat de overheid harteloos is geweest tegenover de slachtoffers van de Q-koorts." 

Vicepremier en PvdA-lijsttrekker Lodewijk Asscher zei het gisteren wel toen hij in Den Bosch te gast was bij het Brabants Dagblad.  “De overheid is zo groot dat het soms moeilijk is de menselijke kant van de zaak te blijven zien. Als die hier uit het oog is verloren dan moet je dat kunnen toegeven.” 

In het Brabants Dagblad van vandaag lees ik dat het geen formeel excuus is maar wel een menselijk gebaar.

En zo hoort het ook. Politici dienen hun menselijke gezicht te tonen om in de politieke arena vervolgens de samenwerking te zoeken. 

Dat is wat Antoinette Knoet van PvdA Brabant in de Provinciale Staten deed en dat is wat ook in Den Haag moet gebeuren.

Samen vooruit.

Dit is mijn vierde column in aanloop naar de verkiezingen van 15 maart. De columns eindigen steeds met de woorden "Samen vooruit", want ik steek mijn politieke voorkeur niet onder stoelen of banken.

Eerder verschenen:

Geen paniek

Een premiersdebat zonder de VVD

Een goede grap 

maandag 6 maart 2017

Geen paniek


Het zonnetje scheen en ik twijfelde of ik lekker naar buiten zou gaan of thuis zou blijven en Buitenhof zou kijken op NPO 1. Daar zou Lodewijk Asscher komen en ik geloof in de man en in zijn boodschap. Bijkomend voordeel was dat ik tegelijkertijd via Radio 1 de verrichtingen van Feyenoord kon volgen dus ik koos voor thuisblijven.

Lodewijk Asscher deed het prima en ik voelde me warm worden van binnen. Nederland heeft dringend behoefte aan nieuw leiderschap en daar zat hij gewoon aan tafel.

In mijn enthousiasme appte ik een partijgenoot.

“Ik vind Asscher toch echt goed overkomen in Buitenhof”

Twee minuten later kwam er een antwoord en stond ik weer met beide benen op de grond.

“Ben ook aan het kijken. We leven in een tijd dat redelijkheid en nuance niet scoren”.

Ik besloot toch even naar buiten te gaan. Het zonnetje scheen nog steeds en Feyenoord stond nog altijd achter.

Later die middag leerde ik dat niet alleen Feyenoord maar ook Ajax punten had verloren. Het was inmiddels gaan regenen en ik bedacht dat ik geen zin had in het Carrédebat op RTL 4.

Maar in deze tijd  kunnen TV-debatten je eigenlijk niet ontgaan. In het app-groepje van de lokale fractie werd er ook gekeken en voor het slapen gaan checkte ik toch nog even mijn tijdlijn op Twitter.

De kalmte & redelijkheid in toon, taal & presentatie van #Asscher is in publieke waardering zijn grootste vijand. Zo lijkt het. #carredebat

Dit schreef een gewaardeerde partijgenoot. Van iemand anders hoorde ik dat Lodewijk niet bij de winnaars hoorde van dit debat.

Geen paniek zou ik zeggen. Als je in de boodschap gelooft blijf die dan consequent uitdragen. Rustig, vol zelfvertrouwen en dan maar tegen de stroom in.


Samen vooruit.

Dit is mijn derde column in aanloop naar de verkiezingen van 15 maart. Eerder verschenen:

Een premiersdebat zonder de VVD

Een goede grap