zaterdag 27 augustus 2016

Ome Frans

Tekst uitgesproken bij het afscheid van Frans van der Meijs op 27 augustus 2016.

Frans was een familieman en het kwam goed uit dat hij veel familie had. Broers, zussen, neefjes, nichtjes. Cok, de familie Kuil.

Maar daar bleef het niet bij want wij en dan bedoel ik het gezin van Jan en Nel van Uffelen uit Langeraar waren OOK familie van Frans. Immers, Frans bracht bijna ieder jaar de kerst bij ons door en mijn broer, zus en ikzelf noemden hem altijd OME FRANS, dus geen FRANS, geen OOM FRANS, maar OME FRANS.

OME Frans en mijn vader waren min of meer buurjongens in de Zuidbuurt in Maasland. OME Frans was 3 jaar ouder dan mijn vader, ze hebben nooit bij elkaar in de klas gezeten maar werden beiden onderwijzer en vonden elkaar ook in het verenigingsleven te Maasland.

OME Frans hoorde er gewoon bij en was echt onderdeel van ons gezin. Iedere kerstvakantie kwam hij met de fiets naar Langeraar, meer dan 50 km fietsen, maar daar draaide hij zijn hand niet voor om, hij was ook wel eens naar de Dordogne komen fietsen toen we daarop de camping stonden. En als hij dan bij ons was in de kerstvakantie stond hij iedere morgen erg vroeg op en wandelde hij naar de bakker om warme broodjes te halen. Ook wisten wij dat als OME Frans kwam dat er de volgende dag kerstkransjes aan de boom zouden hangen. Je zag hem genieten van het gezinsleven en hij deed ook mee aan onze jaarlijkse sjoelcompetitie en voor hem was het meedoen belangrijker dan het winnen. Tijdens die kerstdagen zag je hem ook heel veel kaarten schrijven, kaarten naar al zijn familieleden en vrienden, veelal zelf gemaakt en met een stichtelijke spreuk.

Heel soms kwam hij niet met de kerst. Hij ging dan naar zijn andere familie in Canada. Wij vonden dat maar saai, een kerst zonder OME Frans.

Twee keer zijn we die decemberweken ook naar Zuid-Frankrijk gegaan met ons gezin en OME Frans ging natuurlijk mee. In december 1983 zou hij met de fiets vanaf het station in Avignon naar ons huisje komen, 70 kilometer. Ik vond het maar lang duren en ben hem tegemoet gefietst. We hebben die weken veel samen gereden, maar OME Frans was een familieman en ik, in die tijd een eigenwijze puber die alleen deed waar die zelf zin in had. Ik ging dus iedere dag fietsen en OME Frans ging de ene dag met mij en de andere dag met de rest van ons gezin op pad.

Mijn vader maakte handig gebruik van mijn adoratie voor OME FRANS. Toen ik op een leeftijd was dat ik niet meer graag mee ging op visite bij opa en oma opperde hij. “Joh ga er gewoon met de fiets naar toe, net als OME FRANS.

Een nieuwe traditie was geboren, ik ging voortaan op de fiets naar mijn grootouders in Maassluis.

Ook toen wij ouder werden en ieder onze eigen weg gingen bleef er contact met OME Frans, die ik voortaan gewoon bij zijn voornaam noemde. Zo waren wij als gezin bijvoorbeeld ook aanwezig bij zijn afscheid als onderwijzer en is hij ook eens bij mij in Nijmegen op bezoek geweest toen ik daar studeerde.

Vaak gingen onze gesprekken over fietsen, versnellingen en derailleurs en in augustus 2011 ben ik nog eens met hem gaan fietsen. Dat was best confronterend, toen we Vlaardingen uit de polder in fietsten was hij op zijn gemak maar zodra we zijn huis naderden wist hij de weg niet meer.

De laatste jaren van Frans zijn leven waren niet zijn beste jaren. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe het is als je zo de grip op alles kwijt raakt. Mijn vader was verdrietig want echt contact met zijn oude vriend was erg moeilijk geworden. In 2013 overleed mijn vader plotseling en bij het afscheid had ik wel echt contact met Frans. Hij zei niet veel maar de omhelzing was intens. Wat een breekbare man was het geworden, Frans van der Meijs, mijn OME FRANS.

Vorige week zondag is mijn moeder nog bij hem op bezoek geweest. Mijn moeder vertelde aan Frans over mij en dat ik deze zomer naar Berlijn ben gefietst.

Frans glimlachte en zei even later.

NEL EVEN NAAR LANGERAAR FIETSEN en dat was het laatste wat ze van hem gehoord heeft.


OME FRANS, GOEDE REIS.

Met Ome Frans op 24 augustus 2011

maandag 15 augustus 2016

Over doorpakken en doorzettingsmacht

Het woord doorpakken wordt veel gebruikt in de sportwereld maar ook in de politiek. Ik heb al menig politicus horen zeggen dat het nu toch vooral een kwestie is van doorpakken.

Het woord doorzettingsmacht hoor je de laatste tijd steeds vaker, zeker in situaties waarin veel gepraat wordt; de dossiers steeds dikker worden, maar een oplossing uitblijft. Praten alleen lost niet altijd iets op en dan heb je iemand nodig met doorzettingsmacht. Iemand die een beslissing neemt en zegt: zo gaan we het doen.

In ons land is er sprake van een scheiding der machten, ook wel de trias politica genoemd. Er is een wetgevende macht, een uitvoerende macht en een rechterlijke macht. Wetten worden gemaakt in de Tweede Kamer, de overheid voert deze wetten uit en de rechter beslist of dit volgens de regels gebeurt.

Een rechter kan ook doorpakken en doorzettingsmacht tonen. Bijvoorbeeld door niet te verzanden in trage, bureaucratische procedures en door gewoon een beslissing te nemen.

Dat gebeurde afgelopen vrijdag in Arnhem waar de rechter het kort geding van turner Yuri van Gelder afwees. Dat gebeurde ook op 17 juni bij de rechtbank in Utrecht. De voetbalclub FC Twente kreeg gelijk van de beroepscommissie licentiezaken en mocht in de eredivisie blijven voetballen.

Ik was die dag toevallig ook bij de rechtbank in Utrecht. Er waren nog al wat cameraploegen aanwezig en ik zag de nodige journalisten druk heen en weer lopen en bellen, wachtend op de uitspraak.

De rechtszaak die ik bijwoonde vond buiten het zicht van de camera’s plaats. Het was een zaak van een mevrouw van 72 die al 10 jaar in Nederland woont, maar nog steeds geen duidelijkheid heeft over haar status. Zij zit na al die tijd nog steeds in procedure zoals dat heet. 

De rechter opende de zitting en vertelde dat het formeel mogelijk was dat hij tijdens de zitting een uitspraak zou doen, maar hij zei ook dat dit niet  gebruikelijk was, maar dat de wettelijke termijn van zes weken in acht zou worden genomen.

De rechtszaak duurde een klein half uur en toen we weer buiten kwamen waren de tv-ploegen aan het opbreken. In de zaak van FC Twente was blijkbaar een uitspraak gedaan.

Inmiddels zijn we ruim acht weken verder. FC Twente heeft al weer twee keer gevoetbald in de eredivisie.

De mevrouw van 72 heeft via haar advocaat een brief gekregen dat er nog geen uitspraak is in haar zaak en dat de wettelijk termijn is verlengd. 


Van doorpakken en doorzettingsmacht lijkt hier geen sprake te zijn.