Perfect day

In 1972 bracht Lou Reed het album Transformer uit. Daarop staat het nummer Perfect Day. In de Wereld Draait Door van 15 december stond dit nummer centraal. De vraag daarbij was: “Wat was jouw perfect day in 2017”.

Ik had de uitzending niet gezien maar was gelijk getriggerd door de vraag. Vanmorgen bij het ontbijt hadden we het er over en ik wist meteen welke dag mijn perfect day was. Als verstokte Feyenoord-fan was de kans groot dat ik 14 mei zou kiezen. De dag dat Feyenoord kampioen werd.

Maar mijn Perfect day was twee weken daarvoor al geweest.

Op 28 april vlogen we naar Sarajevo. Ankie had mij deze reis cadeau gedaan. Ik was al eerder in Bosnië geweest en ze had me geen groter plezier kunnen doen. We zouden 5 nachten blijven en ik zou zelf de hotelovernachtingen, bus- en treinreizen en excursies e.d. gaan regelen. Dat vind ik immers altijd leuk om te doen en ik zat ziek thuis. Ik had tijd zat. 

Op 29 april zouden we gelijk een volle dag op excursie gaan. Ergens hoog in het Bjelasnica-gebergte boven Sarajevo ligt het dorpje Lukomir. Ik zag ooit een documentaire over het dorp en had sindsdien een verlangen er te komen. 

Op 1495 meter hoogte is Lukomir het meest afgelegen dorp in het hele land. In de winter is de weg een aantal maanden onbegaanbaar en van te voren was het dus best spannend of we eind april het dorp überhaupt wel konden bereiken. Maar bij het reisbureau boekte ik toch een dagtrip; de weersverwachtingen waren goed en de weg was open. Een gids zou ons rond 09.00 ophalen in het hotel, maar er was afgesproken dat hij om 8.00 zou bellen. In de bergen kan het weer plots omslaan en bij slecht weer hadden we pech. Om 8 uur werd er gebeld. Het sneeuwde in Sarajevo en je kon geen hand voor ogen zien. In de bergen boven de stad zou het nog veel slechter zijn. De trip werd afgelast. Die dag bleven we dus in de stad, we bezochten wat musea en een moskee en het bleef sneeuwen. 

Het werd uiteindelijk toch een fijne dag en de weersverwachting gaf aan dat het beter weer zou worden in Bosnië. We besloten naar het prachtige Mostar te  gaan, een paar uur rijden, om na 1 nachtje weer terug te komen in de hoofdstad. Op 2 mei zouden we dan de excursie alsnog maken. Ik had die dagen een paar keer per sms contact met Branko, de jongen die ons zou begeleiden. 

Het weer leek op te klaren sms-te hij alleen de weg naar Lukomir was onbegaanbaar, als alternatief konden we naar Umoljani, een ander dorp. Dat vond ik jammer, want ik was eerder in het gebied geweest en had Umoljani wel, maar Lukomir nog nooit bezocht.

In januari was ik ziek thuis komen te zitten met een burn-out en ik was een aantal maanden volledig aan huis gekluisterd. Ik was continu moe en had problemen met mijn evenwicht. Onder begeleiding van een fysiotherapeut en een bedrijfspyscholoog werkte ik aan mijn herstel. Daarbij ging het vooral om bewustwording. Ik werd bewust van de spanning die zich soms opbouwt in mijn lichaam en hoe ik daar dan mee om moet gaan en hoe niet. Het ging iedere dag een beetje beter en ik durfde de reis naar Bosnië aan, maar na 2 nachten in Sarajevo en 1 in Mostar, werd ik op 30 april wakker. Ik kon niet vooruit komen. Ik  had een totale off-day. Ankie besloot uiteindelijk een taxi te bestellen die ons in een kleine twee uur tijd naar Sarajevo bracht. Daar ging ik gelijk naar bed. Ik kon niks aan die dag.

Branko sms-te nog wel die avond. Het zou een mooie dag worden morgen.

Toen de 4WD voor kwam rijden om 09.00 uur begon Branko met de woorden; “The road is open”. Ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest, eindelijk ging mijn wens Lukomir te bezoeken in vervulling. Het was nog een aardig stuk rijden en er werden ergens aan de rand van de stad nog boodschappen gedaan, maar dat duurde even, de meeste winkels leken dicht. 

En dan verlaat je de stad, kom je in het berggebied en ben je opeens in een andere wereld en toen we uiteindelijk in Lukomir aankwamen ging er echt een wereld voor me open. Er is hier niks te beleven, maar ik had er jaren naar uitgekeken hier te zijn. 

We dronken koffie, bekeken het dorp en zouden een uurtje gaan wandelen naar een waterval. Terug in het dorp zouden we dan wat eten om vervolgens weer terug te rijden naar Sarajevo.

Toen we aan kwamen wandelen herkende ik de stem van Ismet. Ik had de man nooit onmoet, maar wel op TV gezien. Hij was de hoofdpersoon uit de film “Winterslaap in Lukomir” en uitgerekend hij was de reden dat ik dit dorp wilde bezoeken.

Op de terugreis had ik een gelukzalig gevoel. Branko vroeg me of ik de link van de documentaire nog naar hem wilde sturen en om half 9 die avond sms-te hij mij zijn mailadres.

“Hi, I hope that you are not much tired and I found out why it was so quiet in the city today. On the 2^nd of may 1995 the war ended.”



Een link naar de docu vind je hier. Hieronder nog  drie foto's van mijn perfect day. 

Met Ismet

Trots!

V.l.n.r. Branko, Reinoud, Ankie