Vierduizend Amerikaanse Dollars

Het zal 1989 geweest zijn. Ik werkte als reisleider in Egypte en samen met een groep van 20 toeristen stond ik op het punt om met de trein van Aswan in het uiterste zuiden terug naar Cairo te reizen, een reis van zo’n 1000 kilometer. Vandaar zou de groep de volgende dag terugvliegen naar Nederland.

Bij zo’n reis was alles tot in de puntjes georganiseerd en die ochtend dus ook. In het hotel werden de koffers naar de bus gebracht voor een ritje van vijf minuten naar het station. Daar werden de koffers weer naar de trein gebracht, maar omdat het nog even duurde voordat de trein zou vertrekken stelde ik voor een kop thee te gaan drinken in zo’n authentiek Egyptische theehuisje tegenover het station. Dat vonden de meeste mensen altijd leuk. Ik gaf een rondje, 21 kopjes thee voor de prijs van een flesje cola in het hotel. Een enkele toerist probeerde ook nog de waterpijp en na een genoeglijk kwartiertje was het tijd om naar de trein te gaan.

De trein was ruim twee uur onderweg toen één van de groepsleden naar me toe kwam. Hij was er net achter gekomen dat hij zijn tasje in het theehuis had laten staan. Zijn paspoort zat gelukkig in zijn koffer en omdat de vliegtickets voor de hele groep in een kluis op het kantoor in Cairo lagen, zou de terugreis naar Nederland niet in gevaar komen. In het tasje zaten wel zijn creditcard en travellercheques. Op mijn vraag of er ook cashgeld in zat antwoordde de man dat hij ook wat Amerikaanse Dollars bij zich had, want die zijn altijd handig als je op reis bent. “Hoeveel dan?” vroeg ik en ik schrok van het antwoord. Vierduizend dollar leek me wat veel voor een tweeweekse reis.

Ondertussen reed de trein gestaag noordwaarts en naderden we Luxor. Het was een sneltrein en na Luxor zouden we linea-recta door gaan naar Cairo. 

In Luxor stopte de trein een klein kwartiertje en het kantoor van onze lokale reisagent zat tegenover het station. Ik ging er op een drafje heen. De groep bleef in de trein en ik had de conducteur gevraagd op mij te wachten als ik laat terug zou zijn. Maar het verhaal was snel uitgelegd en ik vroeg de agent in actie te komen en naar Aswan te gaan bellen. Ik kon verder weinig anders  dan vertrouwen hebben in een goede afloop en ik bedacht me. "Het ergste wat kan gebeuren is dat hij zijn tasje en geld kwijt is." Ruim op tijd was ik weer terug bij de trein die ons in ruim zes uur terug naar Cairo zou brengen.

In Cairo zouden we opgehaald worden door één van de medewerkers van ons kantoor. Ook dat was altijd perfect georganiseerd. Als de trein stilhield stond er altijd iemand voor je klaar die je snel naar een gereedstaande bus bracht. Vandaag was Aymen de transferman van dienst. 

Aymen had het tasje in zijn hand. De reisagent uit Luxor had naar de reisagent in Aswan gebeld, die haalde het tasje op in het theehuis en gaf het een uur later  persoonlijk mee aan de piloot van de Egypt-Air vlucht van die dag en die overhandigde het in Cairo weer aan één van de medewerkers van ons kantoor aldaar.

De vierduizend Amerikaanse Dollars waren dus eerder in Cairo dan wij.