Ik loop vaak op een loopband en probeer dan altijd recht en in balans te
lopen. Ik kijk dus naar voren en omhoog. Daar ligt mijn focus. Precies daar
ook hangt een TV-scherm. Of ik wil of niet. Wat er op dat scherm gebeurt komt
bij mij binnen.
Dit weekend was er een praatprogramma op en werd de
schrijfster van de biografie van Willem Wilmink geïnterviewd. Ik zag het
interview en las de ondertitels, want in de sportschool staat het geluid uit.
Op die manier komt zo’n gesprek echt binnen. De ondertitels van teletekst
pagina 888 zijn misschien bedoeld voor doven en slechthorenden, maar ook voor horenden
bieden ze dus een nieuwe dimensie.
Ik werd bevestigd in het beeld dat Wilmink een bijzondere
man was en moest natuurlijk ook denken aan iemand die mij altijd heeft
gestimuleerd in beweging te blijven.
Ze vertelde mij ooit dat ze was afgestudeerd bij Willem
Wilmink. Hij gaf er de voorkeur aan om de gesprekken over haar scriptie niet in
een onpersoonlijk kamertje te voeren. Die gesprekken vonden plaats op een
bankje in het park, bij het vallen van de avond en met een fles bier.
Op die manier konden ze zich meer focussen op de tekst die
door de interactie tussen student en begeleider beter werd.
Google geeft met de zoektermen “bankje”, “park” en “bier”
heel andere foto’s en ik ben benieuwd of het verhaal ook in de biografie staat. De herinnering bezorgde mij in ieder geval een glimlach, maar ook een diep besef.
Ik prefereer de loopband boven een bankje in het park.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten