Want ik ben ook maar een mens

In 2004 bracht de Amerikaanse band Sophia het album “People are like seasons” uit. Het is een van mijn favoriete platen. Zojuist luisterde ik heel bewust naar het nummer “Swept back” van dit album. Ik was tot tranen geroerd.

Eerder dit jaar beleefde ik een periode van totale inactiviteit. Tegenwoordig heeft iedereen het over #burnout en ja, dat was precies wat ik had. Mijn burnout pakte vooral heel erg lichamelijk uit. Ik ben niet somber van karakter, maar ik had genoeg om over te piekeren en ik was toch vooral heel erg MOE en had altijd pijn in mijn nek.

Mijn burnout was ontstaan omdat ik te lang had doorgelopen in een voor mij ongezonde situatie. Ik werk graag, maar ik werkte op een plek die niet het beste in mij naar boven haalde. Ik voelde dat al een hele tijd, maar liep er toch veel te lang mee door. Iedere avond was ik moe.

Nadat ik me had ziekgemeld wandelde ik eerst nog 60 kilometer op Texel, daarna stortte ik pas echt in.

Ik was al moe als ik een blokje om het huis ging en Ankie moest me met de auto naar de bedrijfsarts brengen. Ik kon zelf niet fietsen, laat staan autorijden.

Daarna zette een periode van herstel in. Onder begeleiding van een fysiotherapeut en een bedrijfspsycholoog werkte ik vooral aan bewustwording. Dat was hard werken, maar het wierp wel vruchten af en ik vond het fijn. Ik kreeg weer plezier terug in de dingen die ik deed en ik kon ook al snel meer aan.

In de meivakantie maakte ik een wandeling in de bergen. Ik was vaak nog onevenwichtig, maar wat was ik trots. Kort daarna ging ik ook weer werken. Ik begon met 3x3 uurtjes in een nieuwe rol op een nieuwe werkplek. In de terminologie van de mensen die mij begeleidden, heet zo iets een re-integratie en een herplaatsing. Daarnaast ging ik trouw naar de sportschool en ging het echt iedere week beter met me. Ik had een heerlijke zomervakantie en ik kon zelfs weer boeken lezen. Dat was het jaar daarvoor niet gelukt. Na de zomervakantie ging ik door met opbouwen en al snel werkte ik weer full-time. Ik was veel relaxter geworden in mijn werk en bleef aandacht besteden aan mijn lichaam. Ook mijn politieke rol vervulde ik weer snel en met passie. Ik kon weer heel veel druk aan.

De afgelopen week voelde ik weer veel druk. Ik had inmiddels geleerd me daar bewust van te zijn en die druk te voelen. En inderdaad, ik voelde het maar handelde toch zoals ik altijd doe: rustig en vastberaden, ook als ik dat niet was.

Wat dat betekende merkte ik pas afgelopen zondag. De momenten waarop ik de druk voelde waren al geweest, ik had twee nachten lekker geslapen en een heerlijke zaterdag beleefd samen met Ankie en een aantal goede vrienden. Dat was een fijn samenzijn, maar ik miste mijn vriend Gerard die in oktober was overleden.

Zondag kwam bij mij alles er uit.

Van veel mensen die een burnout hebben gehad had ik al gehoord dat er soms zo’n moment komt. Zo’n moment dat je het gevoel hebt dat je teruggeworpen wordt in een situatie die je niet wil. In gewoon Nederlands een KUTDAG.

Wat dan helpt zijn goede gesprekken, een flinke huilbui, een wandeling door de sneeuw, een rustig haardvuur en vooral een goede nachtrust.

Maandag ging ik weer fluitend naar mijn werk, al was ik nog moe. Ik weet nu dat zo’n burnout er niet alleen inhakt, maar altijd bij je blijft. Maar wat is het belangrijk dat ik zelf nu de signalen herken en er naar handel.

Want ik ben ook maar een mens.

p.s. Misschien stemt de hoes je niet vrolijk, maar de muziek is zeer troostrijk. Ik kan je vooral het nummer Swept Back aanraden.